Οι άγραφοι κανόνες του ποδοσφαίρου της αλάνας που μεγάλωσαν γενιές
Μπορεί σήμερα τα παιδιά να είναι κολλημένα με οθόνες, κάποτε όμως η αλάνα και μια μπάλα (ή ακόμα κι ένα κουτάκι αναψυκτικό για τους πιο old school) ήταν αρκετές για να φτιάξουν αναμνήσεις ζωής. Το ποδόσφαιρο της γειτονιάς είχε τους δικούς του κανόνες, άγραφους αλλά σεβαστούς, και κάθε παιδί πάνω από 35-40 θα τους αναγνωρίσει με νοσταλγία.
Ο παίρνω τη μπάλα μου και φεύγω
Το πιο σημαντικό άτομο στο γήπεδο ήταν ο ιδιοκτήτης της μπάλας. Αν δεν τον συμπαθούσες, έπρεπε να κάνεις ότι τον συμπαθείς για να παίξεις. Σημαντικό ήταν να μην του πολυπηγαίνεις και κόντρα γιατί στάνταρ απάντηση ήταν “παίρνω τη μπάλα μου και φεύγω”. Επίσης η μαμά του είχε την εξουσία να σταματήσει το παιχνίδι ανά πάσα στιγμή.
Που είναι το τέρμα οεο;
Προφανώς δεν υπήρχαν κανονικά γήπεδα, γι’ αυτό τα δοκάρια ήταν από μπουφάν ή τσάντες. Αν υπήρχε κάποιο άγαλμα ή δέντρο, ήταν ακόμη καλύτερα. Στις καλύτερες περιπτώσεις υπήρχαν 2 δέντρα που έπαιζαν το ρόλο των δοκαριών. Σημαντικό: Το «ύψος» της εστίας προφανώς καθοριζόταν από τον τερματοφύλακα.
Οι θέσεις μέσα στο γήπεδο
Είτε ήταν 4 εναντίων 4 ή 20 εναντίων 20 οι κανόνες ήταν πολύ απλοί. Ο χοντρός τέρμα, οι καλύτεροι επίθεση (όπως και ο κάτοχος της μπάλας που είδαμε παραπάνω) και οι πιο άμπαλοι άμυνα. Επίσης κάποιες φορές σε πιο δημοκρατικά καθεστώτα, το τέρμα άλλαζε κάθε 3-4 γκολ που έτρωγε.
Διαιτητής;
Η φράση που μας ένωνε είναι το “ΟΤΙ ΛΕΜΕ ΕΙΝΑΙ”. Φυσικά ΠΟΤΕ δεν ίσχυε κάτι τέτοιο αφού στα πρώτα 5-10 λεπτά θα χαν γίνει 2-3 μανούρες. Σε σπάνιες αλλά υπαρκτές περιπτώσεις αν ο αμυντικός κέρδιζε φάουλ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΧΗ πηγαίναμε πάνω για πέναλτυ.
Στα 3 κόρνερ πέναλτυ
Οι ρίζες αυτού του κανόνα φημολογείται οτι κρατάν από την αρχαιότητα. Κανόνας που κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει. Όταν η ομάδα σου συμπλήρωνε 3 κόρνερ τότε εκτελούσες πέναλτυ!
Πότε άρχιζε και πότε τελείωνε το παιχνίδι;
Εδώ τα όρια της πραγματικότητας και του σουρεαλισμού δεν είναι ευδιάκριτα. Το ματς άρχιζε φυσικά με ασυμφωνία του ποια ομάδα θα πάρει τη σέντρα, άρα τι πιο εύκολο από ένα τζάμπολ στο ποδόσφαιρο. Μόλις η μπάλα σκάσει τρεις φορές, όποιος πρόλαβε τον κύριο είδε. Αν δε, ο μπαλοκράτορας έπρεπε να φύγει και το σκορ ήταν κοντά, υπήρχε «τελευταία φάση» ή «όποιος το βάζει, κερδίζει».
Η αργκό της αλάνας
Μια μοναδική αργκό που συνδύαζε λέξεις από καθαρεύουσα, δημοτική και ξενικές. Λέξεις όπως παγκότερμα ή μπακότερμα, τζατζάρισμα, αράου, φάουλΤ αλλά και «το γερμανικό» που παιζόταν όταν δεν είχαμε μαζευτεί πολλά άτομα.
Κάθε παιδί διάλεγε κάποιον παίχτη που θα ήταν για εκείνη τη μέρα, πχ Πελέ, Μαραντόνα, Πλατινί αλλά η ομάδα του μπορούσε να είναι η Γερμανία. Όλοι οι συνδυασμοί ήταν εφικτοί. Η παντελής έλλειψη κανόνων ήταν όλη η μαγεία!
Το ποδόσφαιρο στην αλάνα ήταν πολλά παραπάνω από ένα παιχνίδι. Ήταν ελευθερία, δημιουργικότητα και παιδική ευτυχία σε κάθε γωνιά της γειτονιάς.
Share
