Έρευνα αλλάζει αυτά που ξέραμε για το χτύπημα του στήθους του γορίλα

Το χτύπημα του στήθους των γοριλών, το οποίο από καιρό θεωρείται ως επίδειξη κυριαρχίας και επιθετικότητας, όπως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις ταινίες όπως ο Κινγκ Κονγκ, είναι στην πραγματικότητα μια πιο πολύπλευρη μορφή επικοινωνίας. Πρόσφατη έρευνα του Edward Wright και της ομάδας του στο Ινστιτούτο Max Planck φώτισε τις πολυπλοκότητες πίσω από αυτή την χαρακτηριστική χειρονομία που παρατηρείται στους ορεινούς γορίλες της Ρουάντα.

Το αληθινό νόημα πίσω από τα χτυπήματα

Από το 2014 έως το 2016, ο Ράιτ κατέγραψε πάνω από 500 περιπτώσεις χτυπημάτων στο στήθος από 25 ασημόραχους γορίλες. Αντίθετα με τη δημοφιλή πεποίθηση, οι γορίλες χρησιμοποιούν τα χέρια τους σε σχήμα θήκης και όχι σφιγμένες γροθιές, γεγονός που βοηθά στην καλύτερη διάχηση του ήχου. Η κύρια ανακάλυψη της έρευνας του Wright είναι ότι το βάθος του ήχου που παράγεται κατά το χτύπημα του στήθους συσχετίζεται άμεσα με το μέγεθος του σώματος του γορίλα. Οι μεγαλύτεροι γορίλες, με τους χτύπους χαμηλότερης συχνότητα, μπορούν να ταξιδέψουν έως και 800 μέτρα και χρησιμοποιούν αυτόν τον ήχο για να επικοινωνήσουν το μέγεθος και την κυριαρχία τους, με κύριο σκοπό να αποτρέψουν αποτελεσματικά τα αντίπαλα αρσενικά.

Ο μηχανισμός που κρύβεται πίσω από αυτό έχει να κάνει με τους αερόσακους που βρίσκονται κάτω από το λάρυγγα του γορίλα. Αυτοί οι αερόσακοι δονούνται με την κινητική ενέργεια από τα χτυπήματα του στήθους, παράγοντας βαθύτερους ή υψηλότερους ήχους ανάλογα με το μέγεθος του γορίλα. Αυτό το σύστημα χρησιμεύει ως μια μη συγκρουσιακή μέθοδος για τη διατήρηση της κοινωνικής τάξης και την αποφυγή φυσικών συγκρούσεων εντός της ομάδας.

Κοινωνική δυναμική και αναπαραγωγικά σήματα

Είναι ενδιαφέρον ότι η συχνότητα του χτυπήματος του στήθους δεν αυξάνεται με το μέγεθος ή το επίπεδο κυριαρχίας του γορίλα, γεγονός που υποδηλώνει ότι δεν πρόκειται απλώς για επίδειξη δύναμης. Αντίθετα, τα χτυπήματα στο στήθος χρησιμεύουν ως “κάρτα κλήσης” για την αναγνώριση μεμονωμένων γοριλών, ιδίως από τα θηλυκά που μπορεί να εκτιμήσουν πιθανούς συντρόφους με βάση το βάθος των χτυπημάτων στο στήθος τους. Αυτή η ακουστική επίδειξη είναι πιο εμφανής όταν τα θηλυκά βρίσκονται σε οίστρο, υποδεικνύοντας το ρόλο της στις τελετουργίες ζευγαρώματος.

Τα ευρήματα του Wright προσφέρουν πολύτιμες πληροφορίες για τις κοινωνικές δομές των ορεινών γοριλών και αναδεικνύουν την πολυπλοκότητα των μεθόδων επικοινωνίας τους. Η κατανόηση αυτών των δυναμικών είναι ζωτικής σημασίας για τις προσπάθειες διατήρησης και την ενίσχυση των γνώσεών μας για τις συμπεριφορές των πρωτευόντων.