Η Θεοδώρα μας μιλάει για τις προκλήσεις της μονογονεϊκής οικογένειας στην Ελλάδα

Σε αυτή τη συνέντευξη, συναντάμε την Θεοδώρα, μια μητέρα, που μεγαλώνει δύο αγόρια στη σύγχρονη Ελλάδα. Αντιμετωπίζει την πρόκληση με πάθος και προσωπική δύναμη, ενώ δεν παύει να εξελίσσεται μέσα από τις καθημερινές δυσκολίες και χαρές. Στις απαντήσεις της Θεοδώρας, αποκαλύπτεται η ουσία της ισορροπίας ανάμεσα στην μητρότητα και την θηλυκότητα, τη διαχείριση προσωπικών και κοινωνικών προκλήσεων, καθώς και η επιδίωξη ευτυχίας σε ένα περιβάλλον, που συχνά φαίνεται απαιτητικό και αντιφατικό.

Πώς είναι να μεγαλώνεις 2 αγόρια στην Ελλάδα του σήμερα;

Δώρο, χαρά, γλύκα, αγάπη και συγχρόνως κούραση, απογοήτευση, μοναξιά, αυτοκατηγορία.  Εννοείται πως κάνω και λάθη. Κάθε μέρα παίρνω μαθήματα, γίνομαι καλύτερη μητέρα αναλαμβάνοντας το 100% του 50% της ευθύνης διαπαιδαγώγησης τους, γιατί ας μην ξεχνάμε υπάρχει και το υπόλοιπο 50%, που είναι του πατέρα τους. Βλέποντας τους να γελούν, να εξελίσσονται σε άντρες ελεύθερους, δοτικούς, αυτόνομους, ικανούς να φροντίσουν τον εαυτό τους, με σεβασμό, νιώθω πως κάτι καλό έχω δώσει.  

Ας την αφήσουμε την Ελλάδα!  Με απογοητεύει και με θυμώνει.  Κλήθηκα ως μονογονέας να ανακαλύψω τη δύναμη μου, να αναλάβω, να προβλέπω, να γίνω «πολυμήχανος Οδυσσέας» για να στηρίξω εμένα και τα παιδιά μου.  Φαντάζεσαι να ζούσαμε στη Φιλανδία ή στη Σουηδία!! Α παπα! 😁 Όλα τέλεια οργανωμένα από το κράτος, πρόνοια, παιδεία, υγεία, δρόμοι; Θα γινόμασταν μαλθακοί. Σαφώς η Ελλάδα δεν είναι το ιδανικό κράτος-γονιός!  Επιμένω όμως πεισματικά, να μένω σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, χωρίς μοιρολατρίες, να εξελίσσομαι ατομικά και να δρω, για να προσφέρω στην συλλογική αλλαγή της κοινωνίας μας για εμάς και για τις επόμενες γενιές.

Δεν είναι τόσο ιδανικά τα πράγματα στην Ελλάδα όντως…. Πώς μηχανεύτηκες να εξελίσσεσαι χωρίς μοιρολατρίες;

Έχω παραιτηθεί από την προσδοκία κάποιας τέλειας, ήρεμης, ζεν ζωής. Δεν υπάρχει τέλειος γονιός, ούτε τέλειο παιδί. Ούτε στη φύση υπάρχει τελειότητα. Οι άνθρωποι ανακαλύψαμε αυτή την έννοια, για να νιώθουμε λάθος, λίγοι και να προσπαθούμε για το καλύτερο.

Ένας γονιός με δύο πιτσιρίκια έχει πολλές πρακτικές δυσκολίες. Ακόμα και στην παιδική χαρά, δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω, έβλεπα τον έναν και έχανα τον άλλον και πάλι απ’ την αρχή. Εξάντληση η παιδική χαρά! Αλλά οκ, πάντα κάτι θα συμβαίνει! Η ζωή όμως, είναι εδώ με τα προβλήματα και τις χαρές της και εγώ θέλω να την απολαμβάνω, ισορροπώντας στην ολότητά της. Αυτό το παράδειγμα θέλω να είμαι για τους γιούς μου.  «Όλα στραβά γινήκανε και όλα είναι ωραία».

Πώς ισορροπείς στις φύσεις σου θηλυκότητα και μητρότητα;

Οι γυναίκες είμαστε πολυδιάστατες προσωπικότητες.  Κάθε μέρα και καλύτερα καταφέρνω να εκφράζομαι μέσα από όλους τους ρόλους μου και ένας από αυτούς είναι και η μητρότητα.  Στην αρχή χρειαζόταν να μου το υπενθυμίζω. Όταν τα παιδιά ήταν μικρά, ήμουν η «Αγία» μάνα, πλήρως θυσιασμένη στους γιους της.

Ευτυχώς σύντομα συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να τους είμαι φόρτωμα και με κόπο ξεκίνησα εγώ να απογαλακτίζομαι από εκείνους! Μια μητέρα αφιερωμένη στα παιδιά της, δημιουργεί την υποχρέωση να την ανταμείψουν για τις θυσίες της! Εγώ αυτό δεν το ήθελα!

Μητρότητα και Ενοχή είναι στημένο παιχνίδι! Οι γυναίκες διδαχτήκαμε την ενοχή από την κούνια μας!

Έτσι απλά; Χωρίς ενοχή;

Στημένο παιχνίδι! Οι γυναίκες διδαχτήκαμε την ενοχή από την κούνια μας! Μεγάλη επανάσταση η απενοχοποίηση μας! Γιατί να νιώθω ενοχή; Ποιόν προδίδω; Εγώ αισθάνομαι πως μόνο προσφέρω στην κοινωνία, όταν ζω ολόκληρη.

Σα να αναφέρεσαι στα συναισθήματα σε αυτήν την ολοκλήρωση…

Εννοείται! Έχω κάνει ειρήνη με τα συναισθήματά μου, είναι όλα αποδεκτά με ευγνωμοσύνη. Με χρόνια ψυχοθεραπείας στη φαρέτρα μου, σήμερα τα χωράω και τα απολαμβάνω όλα τους. Η διαδρομή αυτή είναι μια επένδυση ζωής, το δώρο μου στον εαυτό μου και η κληρονομιά στους γιούς μου. 

Τι γίνεται με τα δυσάρεστα;

Δεν γίνεται να ζούμε επιλέγοντας τα συναισθήματα που θα νιώσουμε.  Όσο αρνούμαστε να βιώσουμε συναισθήματα που φοβόμαστε, τόσο αυτά θα φωνάζουν, δημιουργώντας προβλήματα μέχρι επιτέλους να σκύψουμε να τα δούμε.  Μου επιτρέπω να νιώθω όλα μου τα συναισθήματα, με χαλί την χαρά της ζωής. Τα ζω, νιώθω, επιλέγω την Ζωή καθημερινά!

Πώς σε φροντίζεις;

Με οτιδήποτε με ψυχαγωγεί! Η δημιουργία, η τέχνη, ο χορός, τα γλέντια, οι παρέες, οι σχέσεις, οι συζητήσεις με συνοδοιπόρους, με ανθρώπους, που μιλάμε την ίδια γλώσσα. Το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός, το τσαλάκωμα, τα παιχνίδια και το γέλιο, τόσο, που να πονάνε τα μάγουλα σου και να ενεργοποιούνται οι κοιλιακοί σου είναι για εμένα πηγή ζωής! Το περπάτημα ξυπόλυτη στην άμμο, ο ήλιος και όποια επαφή με τη φύση είναι κινητήριες δυνάμεις.  Αγαπώ τα χρώματα, τα ωραία υφάσματα και οτιδήποτε μου χαϊδεύει τα μάτια.  Η μοναχικότητα, η τάξη και η αισθητική του χώρου μου, με ξεκουράζουν.

Δημιουργία, τέχνη και αισθητική, όπως η YourOrganista;

Βέβαια ναι! Είναι ανάγκη μου ο τακτοποιημένος χώρος!  Το σπίτι μας πρέπει να υπηρετεί την καθημερινότητα μας.  Αυτό θέλω να προσφέρω με τις υπηρεσίες μου.  Σπίτια λειτουργικά και εύκολα διαχειρίσιμα, σε αρμονία, προσιτά και οργανωμένα. Η τακτοποίηση της ύλης, που μας περιβάλει, μας προσφέρει πολυτέλεια και σεβασμό προς τον εαυτό. 

Από αυτή την ανάγκη μου, γεννήθηκε η @ΥourOrganista  για να διευκολύνω, για να μοιράζομαι το ταλέντο μου με αποδοχή, χαρά και χιούμορ.  Εύκολα, αβασάνιστα στον χώρο σας 😉

Ιδιαίτερο ταλέντο! Ποιο άλλο θα ξεχώριζες;

Η πίστη μου ότι έχω έρθει σε αυτή τη ζωή για να είμαι ευτυχισμένη! Να καταφέρνω να εστιάζω στις λύσεις και όχι στα εμπόδια. Πιστεύω σε μένα, στον άνθρωπο εν γένει, στην εξέλιξη μου.  Γελάω και κλαίω το ίδιο δυνατά, το κάθε μου τραύμα και η επούλωση του, η κάθε μου επιτυχία και η κάθε στιγμή χαράς, με έκαναν αυτήν, που είμαι σήμερα και προχωρώ και αύριο θα είμαι αλλιώς….

Υπάρχει κάτι, που αν ίσως μοιραζόμασταν οι άνθρωποι μεταξύ μας, θα ήμασταν αλλιώς; Ίσως, όλο και καλύτερα;

Ας μοιραζόμασταν με τον εαυτό μας την αλήθεια μας, τα πονετικά μας και αμέσως οι σχέσεις μας θα ήταν τόσο ευχάριστες και λυτρωτικές. Πως θα μοιραστώ με τον φίλο αυτό, που δεν τολμώ να ψελλίσω στον εαυτό μου; Στην εποχή της εικόνας, που ζούμε, τα προσωπεία δίνουν και παίρνουν, τα φοράμε για να σχετιστούμε και μετά αρρωσταίνουμε υπηρετώντας τα.  Αν δίναμε αξία στην ουσία της ζωής, βγάζοντας στην άκρη το φαίνεσθαι και τις κοινωνικές προσταγές, τότε θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τις στιγμές μας, το μοίρασμα, την επικοινωνία.

Θα ήθελες να επικοινωνήσεις μια αλήθεια σου;

Μέχρι τα 30 μου ζούσα τη ζωή που μου επέβαλαν οι άλλοι. Έκτοτε γίνομαι αυτή, που πραγματικά είμαι!  Επιμένω να βλέπω την ομορφιά μέσα στην ασχήμια, το μάθημα μέσα στο πρόβλημα, την θεραπεία μέσα στην ασθένεια, τη χαρά γύρω μου. Χαρά υπάρχει παντού αρκεί να εξασκηθούμε να την βλέπουμε, να την ξεχωρίζουμε και να αντέχουμε να τη νιώθουμε!

Σ’ ευχαριστούμε Θεοδώρα